ΠΑΝΑΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ – ΛΕΠΡΟΚΟΜΕΙΟ

ΠΑΝΑΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ – ΛΕΠΡΟΚΟΜΕΙΟ

«Την προηγούμενη Παρασκευή πήγαμε εκπαιδευτική εκδρομή με την τάξη μου. Επισκεφθήκαμε το μοναστήρι της Παναγίας Βοήθειας και το παλιό λεπροκομείο της Χίου, στην περιοχή του Κοφινά.»

« Ανάψαμε ένα κεράκι ο καθένας μας, φιλήσαμε τις εικόνες και προσκυνήσαμε την κάρα του Αγίου Άνθιμου που ευωδίαζε. Άκουσα πως ο Άγιος ήταν ψηλός και γεροδεμένος.»

« Επισκεφθήκαμε ακόμα και το μουσείο της Μονής. Εκεί είχε προσωπικά αντικείμενα του Αγίου ,τα χρυσοκέντητα άμφιά του, φωτογραφίες μωρών που γεννήθηκαν από ένα θαύμα…»

«Πριν φύγουμε από το μοναστήρι μας έδωσαν νερό και λουκούμι. Αισθάνθηκα ησυχία μέσα μου.»

«Μου άρεσε πολύ στο μοναστήρι γιατί είχε ησυχία και όμορφα λουλούδια.»

«Η δεύτερη στάση μας ήταν στο λεπροκομείο. Εκεί μας περίμενε ο διευθυντής μας και ο κ. Γιάννης Μακριδάκης ,ο οποίος είναι χιώτης συγγραφέας και ερευνητής. Μας ξενάγησε στο χώρο και μας μίλησε για τη ζωή των λεπρών στο νησί.»

«Η σιδερένια καγκελόπορτα έγραφε ‘ ΑΣΥΛΟ ΛΕΠΡΩΝ’ .Είχε ακόμα χαραγμένες δύο ημερομηνίες: 1378 και 1909. Ήταν το έτος που ιδρύθηκε και το έτος που ανακαινήσθηκε.»

«Το λεπροκομείο έκλεισε το 1959. Μάθαμε ό,τι οι τελευταίοι λεπροί μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο ‘ Αγία Βαρβάρα΄στην Αθήνα.»

«Περπατώντας στο καταπράσινο χώρο του λωβοκομείου συναντήσαμε τον παππού του Παντελή. Ο κ. Γιώργος μας έλεγε πόσο παραδεισένιο ήταν το μέρος πριν κλείσει. Ήταν πολύ ωραίο να ακούς έναν άνθρωπο που έχει ζήσει τέτοιες στιγμές. Μας περιέγραφε το μέρος και το φανταζόσουν σαν παραμύθι…. Άραγε,τι να σκεφτόταν όσο μας τα ‘ λεγε αυτά;»

«Προσπάθησα να σκεφτώ τον τρόπο ζωής των λεπρών. Αισθάνθηκα λύπη γιατί αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν μακριά απ’ τις οικογένειες τους.»

«Όσο ήμουν στο λεπροκομείο σκεφτόμουν ό,τι εκεί που περπατώ ή κάθομαι , κάποτε περπατούσαν ή καθόντουσαν λεπροί….»

Πρόσθετες πληροφορίες